การเป็นเจ้าของในเกมดิจิทัลคือการเช่า?

ฉันเติบโตในครอบครัวหลากหลายที่ดนตรีแจ๊สและศิลปะบนถนนสอนฉันว่าจังหวะไม่ใช่โชค—แต่คือการออกแบบ ในวันนี้ในฐานะผู้วิเคราะห์เกมเพื่อชีวิต ฉันเห็นแพลตฟอร์มขาย ‘การเป็นเจ้าของ’ เป็นการเช่า: คุณไม่ได้เป็นเจ้าของสกิน—คุณแค่เช่ามันตลอดไป ระบบไม่ให้รางวัลเพราะทักษะ; มันให้รางวัลเพราะเวลา

Super8S เผยอัตราชนะ 90% เหมือนพระคัมภี—but RNG data ถูกปกปิดเบื้องหลัง UI ที่เงียบสง่างาม คนเล่นเชื่อว่าพวกเขากำลังตามหาชัยชนะ—แต่เบื้องหลังโบนัสแต่ละครั้ง มีวงจรคูณพิเศษออกแบบมาเพื่อยืดเวลา—ไม่ใช่เพื่อเสริมประสบการณ์

ฉันทดสอบกลไตรกรรมเหล่านี้ข้ามุมโลกห้าทวี—as ในญี่ปุ่น คนเล่นละเว้นเกมหลังจาก 17 นาที ในบราซิลพวกเขาหมุนใหม่อีกหลายชั่ง—ไม่ใช่เพราะเก่ง เพราะอัลกอริธึมกระซับ: ‘ลองอีกครั้ง’

ข้อจำกัดเรื่องสงครามไม่ได้เกี่ยวกับงบประมาณ—แต่มันเกี่ยวกับจังหวะทางพฤติกรรม การคลิกเดียวปล่อยโดพามีนปลอมแปลงเป็นชัยชนะ โปรแกรม VIP ไม่มอบาน loyalty; มันเก็บข้อมูลจนกว่าคุณจะถูกจับได้

นี่ไม่ใช่วิดีโอเกม มันคือเศรษฐศาสตร์ประสาทเคลือบด้วยแสง neon ถ้าคุณอยากได้ความยุติธรรม? เรียกร้องความโปร่งใส—not อีกโบนัส